Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop jou hiermee te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven... Wil jij zelf meedoen of ken jij iemand die ook mee wil doen aan deze interviewreeks? Stuur ons dan een mailtje via: redactie@proud2Bme.nl.

Vandaag het verhaal van Ellen. Ellen is 27 lentes jong en woonachtig in Eindhoven. Ze werkt sinds kort bij het Ressortsparket bij het Openbaar Ministerie, waar ze het ontzettend naar haar zin heeft. Ze heeft lieve en gezellige collega's en vindt ook het werk zelf heel leuk. Na een behoorlijk lange relatie is ze sinds begin dit jaar weer vrijgezel. Daar heeft ze het erg moeilijk mee gehad, maar ze heeft daardoor geen terugval gehad in haar eetstoornis en daar is ze (heel terecht) best een beetje trots op! 

Hoe zag jouw leven met een eetstoornis eruit?

"Eerlijk? Kort gezegd: vreselijk. Ik was ontzettend eenzaam, had nergens zin in, was driekwart van mijn tijd alleen maar aan het huilen en het was constant oorlog in mijn hoofd. Wat mag ik eten? Hoeveel calorieën zitten daarin? Wat moet ik daar dan voor laten staan? Wat zal ik aan beweging doen ter compensatie? En ga zo maar door…

Spontaan afspreken met vriendinnen zat er niet in. Ik sprak sowieso zelden af, omdat 'gezellige avondjes' vaak met eten gepaard gingen. Ik had geen energie en zag er echt niet mooi meer uit. In het begin van mijn eetstoornis liep ik stage. Ik heb daar eerder moeten stoppen, omdat ik het gewoonweg niet meer trok. Iedere avond lag ik rond 19:30 in bed omdat ik geen energie meer had. Best erg eigenlijk, voor iemand van destijds 22 jaar. Als ik er nu op terugkijk, dan besef ik pas écht hoeveel pijn en verdriet ik de meest belangrijke personen in mijn leven heb 'aangedaan'. Zo bizar eigenlijk dat je zoiets op dat moment niet door hebt. Zelfs een ontzettend mooie en verdrietige brief van mijn mama had mijn ogen destijds niet doen openen."

Wat zat er achter jouw eetstoornis?

"Dit was een combinatie van factoren. Ik ben van mezelf ontzettend perfectionistisch en wil alles goed doen. Ik heb twee oudere broers en ik denk dat ik mezelf (onbewust) altijd aan hen probeerde te meten. Dat kan natuurlijk niet als je 4 jaar jonger bent. In mijn optiek kon alles wat ik deed meer of beter. Ontzettend vermoeiend, omdat dit continu strijd oplevert in je hoofd. Daarnaast zijn mijn opa en oma binnen vijf maanden beide overleden, waar ik het achteraf gezien toch behoorlijk moeilijk mee heb gehad.

Later, toen ik therapie kreeg voor de achterliggende problematiek, kwam eruit dat ik de lat continu veel te hoog legde voor mezelf en dat ik mezelf niets gunde. Ik verafschuwde mezelf en kon nooit eens positief naar mezelf of naar mijn kunnen kijken. Kort gezegd: ik vond mezelf nooit goed genoeg. Om dit alles te compenseren hield ik vast aan het niet eten, omdat ik hier wél 'goed' in was."

Waar lag jouw sleutel naar herstel?

"Ik weet nog heel goed wanneer mijn kantelpunt kwam. Ik had een feestje met een vriendinnetje en had mezelf echt al tig keer omgekleed. Op een gegeven moment had ik een zwart jurkje uit de kast getrokken en keek ik in de spiegel. Op dat moment kwam de gedachte in me op: je lijkt Magere Hein wel. Eindelijk had ik de knop kunnen omzetten en zag ik in wat anderen al die tijd zagen; een leeg, grauw en véél te mager meisje. Ik heb mezelf toen voorgenomen om mijn calorie-inname wekelijks op te hogen. Natuurlijk ging dit niet zonder slag of stoot, maar ik heb mijn best gedaan. Twee stapjes vooruit, één stapje terug.

Zo is het eigenlijk lange tijd gegaan. Ik had met sommige etenswaren nog steeds moeite, maar kon tegelijkertijd veel dingen wél weer eten. Voor de onderliggende problematiek heb ik hulp gekregen van een ervaringsdeskundige; een heel lief en warm persoon. Door middel van heel veel opdrachten, confronterende gesprekken en veel zelfreflectie begon ik mezelf steeds meer te accepteren. Later heb ik nog het programma van ISA-power gevolgd. Niet zozeer omdat mijn eetstoornis nog erg aanwezig was, maar omdat ik nog steeds ongelukkig was met mezelf en mezelf nog steeds niets gunde. Ik heb behoorlijk hard moeten werken om te staan waar ik nu sta."

Wat was jouw grootste uitdaging in het herstel?

"Mijn grootste uitdaging lag in mijn zelfreflectie. De sessies met mijn therapeute waren zó confronterend. Zij wist me altijd te raken met haar woorden, waardoor ik bij mezelf na ging denken waarom ik inderdaad zo hard was voor mezelf. Ik had daar zelf het antwoord niet op en kon het ook niet zomaar veranderen. Het is gemakkelijk om terug te vallen in oude patronen.

Gelukkig heb ik wat betreft mijn eetstoornis geen terugval meer gehad sinds ik de knop heb omgezet. Dit heeft me overigens wel veel tranen gekost. Ik weet nog dat ik mama had gevraagd om één maaltijd per dag voor mij te bepalen, om te leren de controle over het eten los te laten. Mama heeft toen voor de lunch een keer een broodje gezond uitgekozen, omdat ze juist in de veronderstelling was dat dit voor mij oké en een 'veilige keuze' zou zijn. Tranen met tuiten heb ik gehuild omdat ik dat broodje moest eten. Ik heb er dan ook de hele middag over gedaan, maar hij was wel op! Dat is denk ik wel een groot voordeel geweest; ik ben een echte vechter en doorzetter. Als ik mezelf iets voorneem, dan doe ik het ook. Een goede en mooie eigenschap, zeker in mijn herstel.

Zo baalde ik bijvoorbeeld ook ontzettend toen ik op de weegschaal ging staan nadat ik eindelijk de knop had omgezet en voor mij heel veel 'moeilijke' dingen had gegeten. Ik was namelijk afgevallen! Ik baalde me toen een partijtje! Toch weer dat perfectionisme en alles goed willen doen he… maar gelukkig nu wel de 'goede' kant op. Dat was wel een bevestiging voor mij; ik wilde echt van mijn eetstoornis af."

Wat is de beste hulpverlening voor jou geweest?

"Vooral veel praten. Alles delen met de personen die dicht bij je staan. Je gevoel uiten en tranen laten wanneer dat nodig is. Daarnaast heb ik veel steun gehad aan mijn therapeute. Zij begreep me als geen ander en heeft me zóveel dingen laten inzien. Ook al was ik altijd helemaal op als ik een sessie met haar had gehad, ik heb hier wel heel veel steun aan gehad. Ik leerde mezelf steeds beter kennen en kon beetje bij beetje steeds meer loslaten. Zo heeft zij me meerdere malen gevraagd: "Zou je ook zo gemeen zijn of zoiets lelijks zeggen tegen Noa?" Dat is mijn kleine nichtje van twee en het meest bijzondere en liefste en dapperste meisje op de wereld. Ik krijg spontaan de tranen weer in mijn ogen als ik eraan denk dat iemand zulke dingen tegen haar zou zeggen. Waarom zou ik dat dan wel tegen mezelf doen? Zo confronterend…

Ik denk overigens wel dat de meeste steun en hulp vanuit mijn familie is gekomen. Ik heb een goede band met mijn beide ouders, twee broers, schoonzus en schoonbroertje. Zij gaven mij onvoorwaardelijke liefde en steun en wisten altijd de juiste woorden te vinden als ik me weer eens niet zo fijn voelde. Daarom zou ik echt zeggen: zoek de lieve mensen om je heen op en doe vooral je verhaal bij hen."

Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis?

"Ik zie nu pas echt in hoe vreselijk die periode was. Wanneer je er zelf in zit, heb je dat niet in de gaten. Mensen om mij heen konden zeggen wat ze wilden, maar het drong niet tot me door. Ik zag in de spiegel nog steeds iemand die te zwaar was, terwijl dat absoluut niet het geval was. Het is zo lastig om uit te leggen wat er in je hoofd omgaat en ik denk ook dat het voor velen vrijwel niet te begrijpen is. Ik dacht bij mezelf altijd: zoiets overkomt mij niet, maar het is gewoon een lelijke ziekte die erin sluipt en waar je niet zomaar uitkomt.

Het is hard werken, met héél veel vallen, opstaan en weer doorgaan. Ik ben heel blij dat ik destijds bewust heb gekozen voor herstel. Als ik nu terugdenk aan mijn eetstoornisperiode, dan voelt dat als weggegooide tijd. Ik heb veel te lang niet kunnen genieten van de mooie dingen in het leven en ben feitelijk een stukje van mijn jeugd verloren. Daarnaast heb ik mezelf en mijn lichaam lange tijd verwaarloosd, terwijl mijn lichaam me nooit in de steek heeft gelaten. Ik zie nu in dat ik wel wat liever voor mezelf mag zijn en mijn lichaam mag (en moet) respecteren en waarderen.

Ik heb ook lelijk en gemeen gedaan tegen de meest dierbare mensen om me heen, terwijl zij altijd zo lief voor me waren en dit totaal niet verdienden. Altijd die zorgen om mij… Dat doet best wel zeer als ik daaraan denk. Mijn eetstoornis heeft me zoveel mooie jaren van mijn leven gekost. Aan de andere kant denk ik wel dat dat het me sterker heeft gemaakt en mij heeft gevormd tot wie ik nu ben."

Wat heeft het herstel jou gebracht?

"Eindelijk weer kunnen genieten van het leven! Ik zit ten opzichte van vorig jaar een stuk lekkerder in mijn vel. Ik kan dingen loslaten, relativeren. Wat vandaag niet komt, komt morgen wel. Uit eten gaan is geen probleem meer. Ik heb geen moeite met onverwachte dingen en ook drie dagen achter elkaar feestvieren of drankjes doen is voor mij oké. Ik kan weer de dingen doen die anderen ook doen, zonder paniek. Ik huil niet meer, ben veel sterker, zekerder en positiever en loop vrijwel de gehele dag met een lach op mijn gezicht.

Ik kan oprecht 'dankjewel' zeggen als iemand me een compliment geeft. Mijn spontaniteit en sociale gedrag is terug. Ik heb leren accepteren dat ik geen slechter of minder mens ben wanneer ik 'ja' zeg tegen leuke en fijne dingen. En bovenal zijn mijn dierbaren gelukkig en trots met wat ik heb bereikt. Ikzelf stiekem ook wel. Ik ben zó blij met wie ik nu ben en waar ik nu sta. Ik denk dat het heel mooi is als je op deze manier kunt terugkijken op eerdere perioden in je leven. Toevallig heb ik gisteren een nieuwe tatoeage laten zetten die voor mij een mooie betekenis heeft, namelijk: een lastig verleden, maar inmiddels met veel kracht en positiviteit."

Wat zou je anderen mee willen geven?

"Geloof in jezelf en in alles wat je kunt bereiken! Er is zó veel mogelijk als je er voor blijft knokken en in jezelf blijft geloven. Geloof me, ik heb ook heel vaak op het punt gezeten dat ik dacht laat maar, ik kom hier niet meer uit. Er komt écht een dag dat ook jij je weer goed gaat voelen en steeds meer lichtpuntjes kunt zien. En bovenal: praat, praat, praat! Deel de dingen die je dwars zitten en laat je emoties toe. Ik heb de afgelopen jaren geleerd dat ik véél meer kan en veel sterker ben dan ik zelf denk. Een eetstoornis en daarna relatiebreuk te boven komen zonder terug te vallen in die eetstoornis. Veel positiever en sterker dan ooit in het leven staan. Dát is pas kracht. Ik beloof je dat dit voor iedereen mogelijk is, zolang je daar zelf maar in gelooft. 

♥